Het dilemma van (huis)dieren houden

Even eerlijk...

Een leven zonder dieren is niet voor te stellen. Het is zo gewoon om dieren te houden. Maar ik vind het een dilemma. Is het wel okay wat we doen? Even voor de duidelijkheid, ik ben niet tegen. Ik houd ervan om dieren om me heen te hebben. Ik gun iedere dierenvriend dieren (en andersom). Maar eens kritisch kijken naar wat we nou eigenlijk aan het doen zijn kan geen kwaad toch? Hier wat mijmeringen van mijn kant.

 

Vroeger als kind had ik parkietjes en een konijn. Hartstikke leuk en tam. Maar als ik er niet mee bezig was (het grootste deel van hun leven) zaten ze in een hokje. Ogenschijnlijk tevreden. Ze hadden immers hun schone hok, schoon water en speciaal voer. Daarnaast gaf ik ze lekkernijen. Het eerste konijn had een vriendje. Het tweede konijn niet. De parkietjes zaten samen en hadden elkaar. Mijn zusje had ook een parkiet en soms mochten ze met zijn allen tegelijk los.

Voor veel kinderen een normale situatie. Maar hoe zit het met de dieren? Voor hun is het absoluut géén normale situatie.

Geen hokjes meer

Ik besloot toen ik wat ouder was, dat ik geen dieren meer in hokjes wilde. Ik realiseerde me op een gegeven moment, dat die dieren helemaal niet in een hokje horen en er niet echt zichzelf kunnen zijn. Parkieten horen te vliegen en leven in grote groepen samen. Konijnen horen holen te graven en samen te zijn met hun grote familie's. 

 

Een paard

Toen ik begin 30 was, kreeg ik een paard. Hij was zo'n groot cadeau in mijn leven. Hij heeft in het begin op stal gestaan bij een manege. Daar woonde hij al toen ik hem kocht. Maar dit was ook een hokje. Dus uiteindelijk heb ik mijn paard meer vrijheid kunnen geven. In een kudde, 24/7 buiten. 

Een hondenleven

Ik dacht een tijd dat honden en katten wel prima waren. Maar hoeveel zitten er dagenlang alleen? In huis te wachten tot er iemand thuis komt om iets met ze te doen? Honden zelfs afhankelijk hiervan om naar de WC te kunnen. Ik heb een tijdje een oppashondje gehad. Die was er dan regelmatig een weekendje of wanneer zijn eigenaresse op vakantie was. En dat was heel leuk en heel gezellig. Maar ik merkte dat hij eigenlijk vooral lag te wachten tot we hem meenamen naar buiten. En hij vond het moeilijk en spannend om alleen thuis te blijven. Buiten, als hij dan eindelijk los mocht,  was hij in zijn element. Eindeloos snuffelen. Maar andere honden waren spannend, en in Den Haag kom je er nogal wat tegen. De momenten dat hij kon spelen en zijn eigen gangetje kon gaan, waren momenten die hij echt broodnodig had. Dan kon hij even echt zijn hondending doen. En als je dan kijkt naar hoeveel tijd van de dag hij dat kon... dan was dat eigenlijk wel verdrietig vond ik.

En als ik dan toch bezig ben... elke maaltijd bestaat uit andere dieren. Dieren die vaak in nare omstandigheden worden gehouden en dan geslacht worden zodat ik deze lieve hond kan gegeven wat hij zo lekker vindt. Dat zijn dan toch ook dingen waar ik weer over nadenk.

 

De baardagaam & mijn insecten-bio-industrie

Nu had ik toch weer een tijd een dier in een hokje. Ik had namelijk een baardagaam geadopteerd. Ik dacht haar meer aandacht en een beter tehuis te kunnen bieden dan de vorige eigenaar en heb haar meegenomen. Ik was helemaal nooit van plan geweest om een reptiel in huis te nemen. Ik had gezworen geen dieren meer in hokjes te stoppen. Maar dit gebeurde dus toch. Ze is leuk. Ze kan volgens mij heel tevreden zijn en genieten als ze in de vensterbank naar buiten kan kijken. Of lekkere hapjes mag najagen. Maar regelmatig graaft ze tegen de ramen van het terrarium. Ze wil ergens heen en dat kan niet. Het glas zit ertussen. En dan blijft ze maar proberen. Soms een zwarte baard van de stress. Als ik kan laat ik haar eruit, maar vaak is het helemaal niet warm genoeg buiten het terrarium. 

Daarnaast eten baardagamen levend voer. Prachtige, grote sprinkhanen; dikke keverlarven, tjirpende krekels en nog wat meer van dat. Die diertjes (want dat zijn het tenslotte óók) komen in kleine plastic bakjes. Ik zet ze over in grotere bakken en voer ze. Maar ik voel me dan toch net zo'n bio-industrie-er. Nog meer diertjes in hokjes. Het maakt me verdrietig. En dan nog al dat plastic elke keer. Ook zoiets...

Helaas is Zen, zo heette ze, in 2020 overleden. We missen haar! Maar ergens ook fijn om haar niet meer gefrustreerd in haar hok te zien en om geen insecten meer te hoeven kopen. 

 

Geen excuses

Vaak zegt men dat "dieren niet beter weten", ze "zo in gevangenschap zijn geboren" of "toch de hele dag slapen als zij er niet zijn en ze dus niet gemist worden"... er zijn veel van dat soort opmerkingen waarmee we onszelf sussen. Maar in het kader van de ondertitel van dit artikel, even eerlijk. Is dat waar?  

Maar wat dan?

Tja... wat dan? Want ik vind ook dat mensen dieren nodig hebben. Dieren helpen ons hartje te openen, ze helpen kinderen te leren zorgen. Huisdieren laten mensen ook ervaren dat ze ook een persoonlijkheid zijn en hun eigen karaktertrekjes hebben. Ze geven vaak ook troost en steun. Ze maken de wereld een mooiere wereld. Ze maken het leven voor veel mensen echt beter of zelf leefbaar. Dus, geen dieren houden is niet mijn boodschap. 

 

Bewust worden, verder kijken en nieuwe mogelijkheden bedenken

Mijn boodschap is verder te kijken dan wat zo 'normaal' is. Kan het beter? Wat heeft je huisdier echt nodig om zichzelf te kunnen zijn? Kunnen we meer doen voor onze dieren. Kunnen we ze (nog) meer tegemoet komen? Gewoon eens van een afstandje kijken. Klopt het wel? En hoe kunnen we het voor alle huisdieren meer kloppend maken. En natuurlijk, er zijn al heel mensen zo goed bezig! Daar word ik blij van. 

Verandering begint bij eens anders te durven kijken, misschien durven toegeven dat het beter kan zonder te veroordelen, dat helpt niemand. 

 

Geschreven door

Petra Biegstraaten

Petra Biegstraaten

Veterinair natuurgeneeskundige, Bach Bloesem consulente, Coach, VITT therapeut (energetisch therapeut), dierentolk.... tjee. Een hoop labels. Maar vooral gepassioneerd om bij te dragen aan een betere wereld voor dier en mens. Ik ben eigenwijs en zie de dingen soms iets anders dan 'normaal'. En die visie deel ik graag met je! 

  • Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

Plaats een reactie

U plaatst een reactie als gast

Nieuwsbrief